ในระยะที่มีการก่อตั้งลูกเสือขึ้นในโลกนั้นประเทศไทยตรงกับรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 6  สถานการณ์ของโลกในขณะนั้นกำลังทวีความคับขัน  อิทธิพลของวัฒนธรรมตะวันตกเริ่มไหลเข้าสู่เมืองไทย  พร้อมกับการแพร่ระบาดของระบอบมหาชนรัฐ และภัยของชาติไทยก็คือการถูกรุกเงียบ  แต่ด้วยพระปรีชาญาณของสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า  พระองค์ทรงเล็งเห็นการณ์ไกล  จึงทรงมีพระราชดำริว่า  การลูกเสืออันสืบเนื่องมาแต่งานปลุกชาติทางตรงนั้น  หากได้นำมาปรับปรุงใช้ให้เหมาะสมกับเด็กไทยก็จะเป็นคุณประโยชน์อันใหญ่หลวงแก่ชาติบ้านเมือง  ทรงมั่นพระราชหฤทัยเป็นอย่างยิ่ง  พร้อมทั้งทรงประกอบด้วยความกล้าหาญฝ่าอุปสรรคทั้งปวง  เป็นต้น  ว่าคำตำหนิติเตียนอันเกิดจากประชาชนที่ยังไม่เข้าใจวัตถุประสงค์และกิจการลูกเสือดีพอ  ทำให้มีอุปสรรคเกิดขึ้นมากที่เห็นได้ชัด  ดังเช่นผู้ปกครองเด็กโดยมากไม่ใคร่เต็มใจยินยอมให้เด็กของตนสมัครเข้าเป็นลูกเสือ  โดยเข้าใจไปว่าการลูกเสือก็คือการเป็นทหารนั่นเอง  ประกอบทั้งการลูกเสือต้องเป็นการเสียสละด้วยความเต็มใจ  จึงเป็นการลำบากอยู่มาก  ในชั้นแรกพระองค์ได้ดำเนินกุศโลบาย  โดยได้ทรงพระอุตสาหะจัดตั้ง“กองเสือป่า”  ขึ้นก่อน  เมื่อวันที่  1  พฤษภาคม  พ.ศ.2454  ทรงฝึกพวกผู้ใหญ่  (ส่วนใหญ่เป็นพวกข้าราชการ)  เรียกว่าพวกพ่อเสือ  ด้วยพระองค์เองโปรดเกล้าฯ  ให้มีการซ้อมรบและฝึกซ้อมกลยุทธ์  ตามหลักวิชาการทหาร  ที่พระองค์ได้รับการอบรมมา  ทั้งนี้เพื่อเป็นการปลูกฝังความนิยมให้ประชาชนชาวไทยรู้จักคุณค่าแห่งการทหาร  ด้วยทรงเล็งเห็นว่าประเทศจะดำรงคงอิสรภาพอยู่ได้  ก็ด้วยประชาชนทั้งหลายรักประเทศ  ต่อมาได้ทรงพระราชดำริว่า  กองเสือป่าได้ตั้งขึ้นเป็นหลักฐานแล้วพอที่จะหวังได้ว่าจะเป็นผลดี แต่ผู้ที่จะเป็นเสือป่านั้นต้องนับว่าเป็นผู้ใหญ่ ฝ่ายเด็กผู้ชายที่ยังอยู่ในวัยเด็กก็เป็นผู้ที่สมควรได้รับการฝึกฝนทั้งในส่วนร่างกายและจิตใจ  ให้มีความรู้ทางเสือป่า  เพื่อว่าโตขึ้นจะได้รู้จักหน้าที่  ผู้ชายไทยทุกคนควรประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่ชาติบ้านเมืองอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของตน  และการฝึกฝนปลุกใจให้คิดถูกเช่นนี้  ต้องรีบฝึกฝนเสียตั้งแต่ยังเยาว์ เปรียบเหมือนไม้ที่ยังอ่อน  จะดัดให้เป็นรูปอย่างไรก็เป็นไปได้โดยง่ายและงดงาม  แต่ถ้ารอไว้จนแก่เสียแล้ว  เมื่อจะดัดก็ต้องเข้าไฟ  และมักจะหักจะมิได้ในขณะที่ดัด  ดังนี้ฉันใดสันดานคนก็ฉันนั้น  เมื่อมีพระราชดำริดังนี้แล้ว  จึงโปรดเกล้าฯ  ให้ตั้งกองลูกเสือขึ้นตามโรงเรียนและสถานที่อันสมควร  และโปรดเกล้าฯ ให้มีกำหนดข้อบังคับลักษณะปกครองลูกเสือขึ้นไว้  เมื่อวันที่  1  กรกฎาคม  2454  พระราชประสงค์ที่ได้คิดจัดให้มีลูกเสือขึ้นนั้น  ก็โดยปรารถนาที่จะให้เด็กไทยได้ศึกษาและจดจำข้อสำคัญ  3  ประการ  คือ

                1.  ความจงรักภักดีต่อผู้ทรงดำรงรัฐสีมาอาณาจักรโดยต้องนิติธรรมประเพณี

                2.  ความรักชาติบ้านเมือง  และนับถือพระศาสนา

                3.  ความสามัคคีในคณะ  และไม่ทำลายซึ่งกันและกัน

ซึ่งทั้ง  3  ประการนี้เป็นรากฐานแห่งความมั่นคงที่จะนำให้ชาติดำรงอยู่เป็นไทยได้สมนาม

 

​

​

​

​

​

​

                กองลูกเสือของประเทศที่ตั้งขึ้น  นับได้เป็นลำดับที่  3  ของประเทศที่มีการลูกเสือโลก  และกองลูกเสือกองแรกตั้งขึ้นที่โรงเรียนมหาดเล็กหลวง (โรงเรียนวชิราวุธวิทยาลัยในปัจจุบัน)  

ลูกเสือคนแรก  คือ  นายชัพน์  บุนนาค  นักเรียนโรงเรียนมหาดเล็กหลวง  ซึ่งถือว่าได้แต่งเครื่องแบบลูกเสือเป็นคนแรก และเป็นผู้ที่ได้กล่าวคำปฏิญาณของลูกเสือเป็นคนแรก  โดยพระองค์ท่านได้พระราชโองการว่า  “อ้ายชัพน์  เอ็งเป็นลูกเสือแล้ว”  ต่อมากิจการลูกเสือก็ได้แพร่หลายไปยังท้องถิ่นต่าง ๆ

ในประเทศไทย